Hommage aan een zoon van de polder
Anil, ik kende je niet, ik heb je een
keer ontmoet tijdens een manifestatie in de Balie, we hebben toen
samen een glas gedronken.
Je overlijdensbericht heb ik te horen
gekregen terwijl ik met mijn laatste energie probeerde een aanvraag
de deur uit te doen, aan de eettafel van een compagnon, voor een
project over het levenslied, omdat we toch nog altijd geloven dat
kunst de wereld kan veranderen.
Thuis heb ik de krant, internet
afgestruind op zoek naar en hopend op rouw, rouw van Nederland om
haar zoon. Ze hebben de deadlines niet gehaald, morgen, morgen zal
het zijn.
Nee, morgen was er ook geen rouw, geen
klaagliederen, geen liefde. Liefdeloos!
Een intelligente maar kribbige,
eigenwijze, arrogante man. Anil heeft voor zijn zaak gestreden, dat
is weliswaar onze waardering waardig, maar het was zijn zaak. Dat is
het.
Een tijd geleden wachtte ik ook al
vergeefs op reacties, toen jij in de trein voor een dame met een
hoofdoek op was gekomen die door de conducteur onnodig hard werd
aangepakt. Mijn zoektocht naar verbaasde, idealisten bleef ook uit.
Laat ik als Amsterdamse die nog steeds
het beeld van opstandige vrije burger als ideaal heeft en daaraan wil
vasthouden, zeggen wat jij voor mij betekende.
Als jonge vrouw zag ik jou en Stefan
Sanders in Het Blauwe Licht en het bevestigde voor mij die als
provinciaal die naar Amsterdam was gekomen dat er meer moest zijn.
Ik ben door jou stuk in het NRC over de
Turkse gemeenschap in Kreuzberg en hun authenticiteit en trots meer
in Kreuzberg gaan geloven dan voorheen. Kreuzberg stond voor mij voor
een ik met al zijn tekortkomingen maar ook vooral voor het IK, ik
Anil, ik Nurnaz, ik Annet, ik Maria, ik Henk.
In een van de necrologieen over jou
stond dat Edward Said je grote idool was. Nederland heeft haar Edward
Said verloren. Edward Said genoot de bescherming van het academische
cordon, jij niet. Edward kwam uit een bourgeois gezin uit Palestina,
en jij was een Brahmaan maar wel één uit de ex-kolonie Suriname.
Palestina was ooit in bij linkse intellectuelen, inmiddels is het uit
de mode, maar goed.
Een paar dagen na je keuze heeft er een
al verwachte gebeurtenis plaatsgevonden. We kunnen vaststellen dat
links intellectueel Nederland morsdood is. Dat was al dood maar nu
kunnen we het nogmaals bevestigen. Uit de as van de afgelopen
decennia kunnen we misschien opnieuw iets bouwen. Ik weet het niet,
als dat ons niet lukt dan hebben we nog altijd de steen die Said als
bejaarde academicus wierp.
Had jij maar net als Said een steen
naar diegenen gegooid die je het leven zo zwaar hebben gemaakt. Niet
samen met de linkse intellectuelen, maar misschien met die zwarte
sisters en brothers waarover je meen ik ooit hebt gezegd dat ze meer
lef en schwung hebben; samen met hen had je die steen naar de nieuwe
heilige huisjes moeten gooien.
Moge Allah, god, Jaweh en de
verschillende goden je barmhartig zijn, önünde saygı ile
eğiliyorum, ik buig voor je met respect.
Jouw Groene heeft geschreven dat je
ageerde tegen slachtofferschap, alsof dat de issue was. Mevrouw de
Groene, u heeft het helemaal mis.
Anil, ik zal ergens een glas wijn van
18 dollar drinken. Al moet ik voor de rest van de week boterhammen
met pindakaas eten. Serefe! On your honour!
Ik hoop dat je as wordt verspreid over
de continenten. Ik heb in de krant die schreef dat je zo graag ergens
bij wilde horen de letter ‘n’ gescheven. Wij zullen ooit je
levenslied in de straten van Amsterdam zingen, nu zijn er zogenaamd
andere belangrijke items met meer nieuwswaarde. But
I know a change is not gonna come.. In de polder vind je niet
zo gauw een steen, hooguit een kiezel maar ik zal die zoeken en
vinden, en met mij velen.
Nurnaz Deniz